Siz Kaç Çivi Çakardınız?

[44Malatya]

“Bir zamanlar bir köyde çok kötü huylu küçük bir çocuk yaşarmış. Birden bire sinirlenir, sarf ettiği sözleri, ailesini ve arkadaşlarını çok üzermiş. Birgün babası ona bir torba dolusu çivi ve bir de büyük çekiç vermiş. Her sinirlendiğinde bu çivilerden bir tane alıp bahçenin çitine çakmasını istemiş.Çocuk her zamanki gibi yine öfkelenip söylense de sonunda kabul etmiş bu isteği.

İlk gün çocuk bu çite tam 37 tane çivi çakmış.Küçük bir çocuk için elinde kocaman bir çekiçle çivi çakmak hiç de kolay olmamış. İlerleyen diğer haftalarda, sinirine hakim olmayı biraz daha öğrendikçe bu sayı azalmış. Anlamış ki, sinirlerine hakim olmak, Kocaman bir çekiçle çivi çakmaktan daha kolay. Uzunca bir aradan sonra kendine hakim olmayı öğrenmiş.

Hiç çivi çakmadığını ve bunun düzenli olarak devam ettiğini görünce koşarak babasının yanına gitmiş.Babasına artık iyi bir çocuk olduğunu ve artık sinirlenmediğini,sinirlendiği zamanlarda da kendini kontrol edebildiğini anlatmış.Babası çok sevinmiş ve şimdi ikinci bölüm uygulamamıza geçebiliriz demiş.

Birlikte çitin yanına gitmişler. Babası çivileri gösterip bundan sonra her sinirini tuttuğunda, çitten bir çivi sökmesini istemiş.Çocuk bu bölümü hemen kabul etmiş.Hiç itiraz etmemiş.

Günler geçmiş ve küçük çocuk çitteki bütün çivileri sökmüş. Babasına bütün çivileri söktüğünü ve artık iyi bir çocuk olduğunu söylemiş.

Babası tekrar oğlunun elinden tutmuş ve birlikte çitin yanına gitmişler.Gerçekten de çitte hiç çivi kalmamış,hepsi sökülmüş. Babası oğluna “Aferin evlat. Çitteki bütün çivileri sökmüşsün. Ama şu çitteki çivilerin bıraktığı boşlukları görüyor musun? Çit hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak maalesef. Öfkeyle birşey söylediğin yaptığın zaman karşındaki insanlarda da aynı böyle izler bırakır. İnsanın kalbine aynı bıçak saplamak gibidir. Sen ne kadar özür dilersen dile, yara izi her zaman kalır.” demiş.”

Okuduğunuz hikaye,her ne kadar basit bir hikaye olsa da gerçek hayatta yaşadığımız olaylarla yüzleşmemizi çok güzel sağlıyor.

Herkesin gerçek hayatta da sinirlerini bozan olaylar peş peşe meydana geliyor ve bizler öfkemizi kontrol edemeyip istemeden çevremize bağırabiliyor,hoş olmayan sözler söyleyebiliyoruz.Yaşadığımız stresleri sevdiklerimize öfke ve şiddetle yansıtmamak için,öfke kontrolünü ve sakinleşmeyi öğrenmemiz gerekiyor.Öfke ve öfkeye neden olan gerçekler,altında yatan birikmişlikler.Tüm bunların çözümünü eğer bulamazsak daha çoook öfkelenir ve sonradan da yaptıklarımız için çoook göz yaşı dökeriz.Üstelik bu hareketlerimiz bazen geri dönüşü olmayan istemediğimiz olaylarla sonuçlanabilir.Haksız mıyım?