Gurbette anılarda kalanlar

[Almancı.]

Gurbet şiiri

Şu gurbeti övemedim
Ömrüm geçti, gurbet elde
Bir türlü hiç , sevemedim
Ömrüm geçti, gurbet elde

Içimde kor, gündüz gece
Sarmıyor kol, titrer hece,
Yalnızlık zor, rabbim yüce
Ömrüm geçti, gurbet elde

Yıllar sonra, yarim geldi,
Hasan yonca, Narin geldi,
Onlar ile, sorun geldi
Ömrüm geçti, gurbet elde

Çoluk çocuk, okul yurdu
Evlenenler yuva kurdu,
Torun oldu hayat durdu
Ömrüm geçti, gurbet elde

Yorgun düşen, yıllarıma
Ağrı girer, kollarıma
Doktor güler, hallarıma
Ömrüm geçti, gurbet elde

Zaman aktı, bilemedim
Gençlik vardı, gülemedim
Gözüm yaşlı, silemedim
Ömrüm geçti, gurbet elde

Bir efsane, bitti artık
Bir cenaze, gitti artık
Bir hikaye, yetti artık
Ömrüm geçti, gurbet elde

Sefa Avcı

[Almancı.]

Kisa süreliğine Almanya'nin Gündemi Ismail Bahadir. Ismail Amcamiz 1969 senesinde Konya'dan Istanbul-Sirkeci üzeri Kara Trene bindiğinde Almanya-Münih'de başina geleceklerden habersizdi, 1Milyonuncu "Gastarbeiter aus Südosteuropa" yani Misafir Işçi olarak kutlanacakti- Alman Bakanlari, Gazetecileri, Televizyon Kanallari, Karsilama için 18 kişilik Müzik Bandosu onu beklediğinden haberdar değildi ve birde o dönemin en süper televizyonunu hediye edeceklerdi. O günden sonra Mainz şehrinde Heim'e yerlestirilir Klöckner'de çalismaya baslar ertesi gün.
Ailesini 1971 de Almanya'ya getirir. Wiesbaden şehrinde Ailece bir daire tutarlar. 1981 senesinde Ailece karar verilir Konya'ya geri dönmeye, geri dönerler ve Mutlu bir Hayat Anavatanda devam eder.
Alman Dergisinin haberi:
https://www.spiegel.de/geschichte/ge...-a-946781.html

[Almancı.]

Aslan Babalarımız 3 Gün 3 Gece, Tek Şöför, Klima, Servo yok.
Herbiri Navigasyon uzmani.. nasil çekmişler bu çileyi.. Helal Olsun büyüklerimize..Allah onlardan Razi olsun. bu paylaşin Gurbetçi ilk nesile armağan olsun.

[Almancı.]

YIL 1970, BMW R69
Almanya dan getirmişti
BMW servis Ünal Abi
Alinti: İbrahim Özbakir

[Almancı.]

❝12 işçi Köln’de bir pansiyonda kalıyorduk. Bizim pansiyonun en yaşlısı Muharrem abinin okuma yazması yoktu. Bir gün elinde mektupla geldi, ‘Yengen yollamıştır belki şunu bana okur musun Bayram?’ dedi. Bir kıyıya geçtik, mektubunu tane tane okudum. Yenge yollamıştı...

Hem dinledi, hem ağladı. Birkaç gün sonra ‘Bir de cevap yazalım Bayram’ dedi. Oturduk iki sayfa yazdık. Gel zaman git zaman bu iş benim üstüme kaldı. İki haftada bir mektup okuyup cevap yazıyorduk. Artık aileden biri sayılırdım, her şeylerini biliyordum.

Son mektupta Muharrem abinin hanımı ‘Sağ olsun bizim komşunun kızı Gülizar ne zaman istesem sana mektup yazıyor’ diye not düşmüş. Meğer yengenin de okuma yazması yokmuş, o da tanıdık birine yazdırıyormuş. Muharrem abi cevabi mektubunda şöyle yazdırdı:

‘Allah razı olsun bizim Bayram da beni kırmıyor, hem okuyor hem yazıyor.’

İşte her şey o günden sonra başladı. Ben Muharrem abiden habersiz mektubun sonuna ‘Gülizar Hanım yazınız pek güzelmiş, okunması çok kolay’ minvalinde bir not düşünce o da bana bir şeyler yazdı.

O notlar zamanla çeyrek sayfa, hatta yarım sayfayı bulmaya başladı. Tabi ne Muharrem abi ne de yenge hanım bu durumdan haberdar. Öyle öyle biz işi büyüttük. Gülizar ailesinden çekindiği için kendi ismine mektup yazamıyordum.

Muharrem abinin mektubunun bir kısmını kendime ayırıp öyle haberleşebiliyordum. O da aynısını bana yapıyordu. Yani onların gurbet mektupları bizim de aşk mektuplarımız olmuştu aynı zamanda. Çok vakit geçmeden konuyu Muharrem abiye açtım.

‘Ulan Bayram ben bir söylüyorum sen üç yazıyordun meğer ondanmış’ dedi, gülüştük. Gülizar’ı istemeye gittik, dört ay içinde evlendik çok şükür. Ama o mektupları bize vermediler. Aşk mektuplarımız onlarda kaldı.❞ (11. Peron)