“Annelik Kutsaldır”

Akşamüzeri okul zili çaldı ve öğrenciler gruplar halinde okul kapısından dışarıya çıkıyorlardı. O sırada okul kapısının önünde uzunca bir süredir karşıya geçmek isteyen yaşlı bir kadın duruyordu. Yağmurda ıslanan ıslak ve kaygan caddeye adım atmaya korkuyordu.

Birçok öğrenci onu görmesine rağmen dikkat etmeden yollarına gitmişti. Kapıdan en son okul takımı kaptanı Mohan çıktı. Kendisine seslenen arkadaşlarına aldırış bile etmeden hemen yaşlı kadına doğru yönelerek, “Anneciğim, soğukta titriyorsunuz size yardım edebilir miyim?“ diye sordu. Yaşlı kadının yüzü neşe ve umut ile aydınlandı, bu tatlı çocuk ona “Anne” diye seslenmişti.

Mohan kadının titreyen elinden tuttu ve beraber yürüyerek yolun karşısına geçirdi ve “Gel anneciğim. Yavaşça yürü. Evine kadar ben senin yanındayım” dedi. Beraberce yürürlerken yaşlı kadın Mohan ile sevgi dolu konuşuyor, onu övüyor, onun için dua ediyordu. Evinin kapısı önüne geldiklerinde yaşlı kadın ellerini kaldırdı ve gözü yaşlarla dolu bir biçimde, “Oğlum, Allah senin yolunu açık etsin ve seni her zaman mutlu etsin!” diyerek dualar etti.

Mohan içinde bir güç ve büyük mutluluk hissetti ve arkadaşlarının yanına döndü. Ona o yaşlı kadına yardım etmek için niye bu kadar zahmete girdiğini sordular. Mohan, “Ben ona yardım ettim çünkü onun başka birisinin annesi olduğunu düşündüm. Günün birinde başka bir insan da benim anneme yardım edebilir ve etmelidir” diye cevap verdi.

Arkadaşları yine, “Mohan annesi ile çok gurur duyuyor galiba“ dediler. “Tabii duyuyorum” diye Mohan cevap verdi. “Annesi ile gurur duymayan insan iyi bir insan olamaz!”